ΣΚΕΨΕΙΣ

            Θέλοντας να διαχωρίσει την ευχαρίστηση με τη μη ευχαρίστηση ο άνθρωπος, είναι γεννημένος για να επιδιώκει την ευχαρίστηση και να αποφεύγει το δυσάρεστο. Η ιδέα της ευχαρίστησης και του ωφελιμισμού βρίσκεται παντού, και συνδέεται με την κατοχή. Χρησιμοποιώντας όρους, όπως το ένστικτο του θανάτου και το ένστικτο του έρωτα προσπαθούμε να εντάξουμε τη διαπάλη του συγκεκριμένου ζεύγους στην καθημερινή μάχη του ανθρώπου μεταξύ διατήρησης της ζωής του και της επανάληψης αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών.

            Η «αμαρτία» λοιπόν είναι μία από τις βασικές παραμέτρους για την προσπάθεια κατηγοριοποίησης δραστηριοτήτων της όποιας ευχαρίστησης. Η άλλη είναι ο εξορθολογισμός, με την έννοια αφενός της λογικής πειθαρχίας στις δραστηριότητες και αφετέρου της διαδικασίας της «απομάγευσης».

            Υπογραμμίζοντας τις αποξενωμένες μορφές της ύπαρξής μας, που μετατρέπονται σε αντικειμενικά όρια και μεταβάλουν ακόμα και την χαροποίηση όπως αυτή καταγράφεται στην στιγμιαία ευχαρίστηση της μανίας του τουρισμού, της αναζήτησης του συναγωνισμού και σε άλλα, τα οποία όχι μόνο είναι ασταθή αλλά και καταλήγουν βαρετά και αδιάφορα, με αποτέλεσμα να μην σβήνουν τη δίψα της ανάγκης για χαρά. Ο καταναλωτισμός και ο φετιχισμός του εμπορεύματος χρησιμοποιούνται για να πλαισιώσουν το κυνήγι της μόδας, τη δημιουργία μεγάλων χώρων διασκέδασης, καθώς και τη λειτουργία μεγάλων εκθέσεων (εμπορικών ή τέχνης). Τα χαρακτηριστικά λοιπόν της σύγχρονης ευχαρίστησης είναι δύο, ο ατομικιστικός κερματισμός και το αντίρροπό του το ομογενοποιημένο στυλ της μόδας μέσα από το οποίο εκφράζεται το άτομο, που του λείπει ανεξαρτησία και χρειάζεται υποστήριξη.

Έτσι ακριβώς είναι το άτομο - κάτοικος της σύγχρονης μητρόπολης.

            Εκτός όμως από το ομογενοποιημένο στυλ, η σύγχρονη ευχαρίστηση έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό. Καθώς συνδέεται με την εργασία και εφόσον η εργασία στην καπιταλιστική κοινωνία είναι και αλλοτριωμένη, αλλά και εξασθενεί τον άνθρωπο, η ευχαρίστηση θα πρέπει να έχει ως κύριο σκοπό τη διατήρηση των φυσικών του δυνάμεων. Αυτό σημαίνει ότι, στην ευχαρίστηση του ο άνθρωπος θα πρέπει να κάνει πράγματα που τον διασκεδάζουν και στα οποία νιώθει άνετα.

Έτσι όμως οδηγούμαστε στην φτώχεια των επιλογών της ευχαρίστησης.

«Ω Τεμπελιά, μητέρα των τεχνών και των ευγενών αρετών, γίνε το βάλσαμο για τις ανθρώπινες αγωνίες!».

Τελικά είναι λάθος να πιστεύεις ότι, -όσο λιγότερος είσαι, όσο λιγότερο εκφράζεις την ζωή σου, τόσο περισσότερα έχεις, τόσο μεγαλύτερη είναι η αλλοτριωμένη ζωή σου, τόσο πιο πολύ συσσωρεύεις από την αποξενωμένη οντότητά σου-.

Η μοναξιά της πνευματικής διάστασης είναι χειρότερη της κοινωνικής.

            Ζώντας λοιπόν στην σημερινή εποχή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, το μεγάλο πρόβλημα της καπιταλιστικής παραγωγής δεν είναι πια να βρεθούν παραγωγοί ώστε να δεκαπλασιάσουν τις δυνάμεις τους αλλά να ανακαλύψουν καταναλωτές, να τους ερεθίσουν τις επιθυμίες επιβάλλοντας τους πλαστές ανάγκες, είναι άλλωστε μια εποχή που ως προς τα καταναλωτικά προϊόντα έχει χαρακτηριστεί ως η εποχή της νοθείας.

            Την κατάσταση την χαρακτηρίζουμε ιδιαιτέρως απλή, αρκεί το χαμόγελο, η χαρούμενη διάθεση, συναισθήματα τα οποία υπερνικούν το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε.

«Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές δεν θα δεχθώ. Δεν είναι η αγάπη αυτή που αλλάζει με της τύχης τα γυρίσματα και με το κάθε σκούντημα πέφτει και χάνεται, όχι, είναι σημάδι προαιώνιο που ακλόνητο τις τρικυμίες αντικρίζει.» Γ. Σαίξπηρ