"Ηagion Oros"
Βουνό που ανοίγει μια χαρακιά στον ουρανό
Βουνό που οργώνει ανέμους και διασκορπίζει την ομίχλη
Το Άγιο Όρος δύει ανάμεσα σε βράχια και ερημητήρια
Το Άγιο Όρος κάθεται ανάμεσα σε πέτρες και λόφους
Μέχρι τα μάτια που τους εμφυτεύει την επιφάνεια της θάλασσας
Μέχρι τα χέρια να δείχνουν το φως το μαγευτικό(...)
Δρόμοι που αφήνουν σιωπή όπως η λέμφος από τα δέντρα
Σημάδια που αποσπούν από το παρελθόν μέλλον αβέβαιο.
Armando Romero (1944)
Το ταξίδι ενός προσκυνητή ή απλώς ενός περίεργου διαβάτη παίρνει διαστάσεις συχνά ανύποπτες, καθώς το απρόσμενα θεϊκό συναπαντάται στις απροσδιόριστες ατραπούς του Πνεύματος, που µε ανεκλάλητους στεναγμούς επιθυµεί να µας γνωρίσει την αγάπη του Θεού.
H κορυφή του Άθωνα υψώνεται μεγαλόπρεπη. Είναι σαν να παρακολουθεί συνεχώς ακούραστη τον επισκέπτη. Πολλές φορές το μονοπάτι από τη μία μονή στην άλλη γίνεται απότομο και κουραστικό. Ο προσκυνητής πρέπει να μη χάνει το θάρρος του και κυρίως να μη βιάζεται. Η αγριότητα του τοπίου, αντιμετωπίζεται με την εξασφάλιση των σωστών συντρόφων. Όμως η ομορφιά του τοπίου θα αποζημιώσει τον τολμηρό πεζοπόρο. Σε κάθε άνθρωπο μια επίσκεψη στο Άγιον Όρος αφήνει διαφορετικές εμπειρίες και εντυπώσεις. Εξαρτάται από το αν το επισκέπτεται με πρόθεση να γευθή λίγο από την πραγματική και αληθινή ζωή των μοναχών η απλά ως περίεργος εκδρομέας. Μέσα από το βιβλίο προσκυνηματική εκδρομή μετατρέπεται σε μια πνευματική περιήγηση.
Η Εκκλησία του Θεού πάντοτε είχε χαριτωμένους ανθρώπους. Αυτοί οι χαριτωμένοι άνθρωποι ήταν πάντοτε το άλας της γης. Αυτοί εχαρίτωναν τον κόσμο και έδιναν νόημα και χαρά και στον κόσμο και στην εποχή που ζούσαν. Αλλά και μετά την κοίμησί τους, με την Χάρι που έχουν, εξακολουθούν να παρηγορούν και να βοηθούν τους ανθρώπους.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λέγει, ότι η θεία Χάρις σκηνώνει πρώτα στις ψυχές των Αγίων και από τις ψυχές μεταδίδεται και στα σώματά τους και όταν κοιμηθούν, μένει στα λείψανά τους και στους τάφους τους και στις εικόνες τους και στους ναούς που είναι αφιερωμένοι σ' αυτούς. Είναι η Χάρις του Θεού που ενοικεί στα πρόσωπα των Αγίων και εν συνεχεία μένει και σε όλα αυτά που συνδέονται με τους Αγίους. Γι' αυτό εμείς οι Ορθόδοξοι προσκυνούμε τα άγια λείψανα, τις άγιες εικόνες, τους ιερούς ναούς. Διότι όλα αυτά είναι φορείς της Χάριτος του Θεού, που είχαν η Παναγία και οι Άγιοι. Τώρα έρχομαι στο συγκεκριμένο ερώτημα για τους χαριτωμένους ανθρώπους στο Άγιον Όρος. Θα ήθελα να πω ότι αυτό που είναι και δική μου εμπειρία, είναι και εμπειρία πολλών προσκυνητών του Αγίου Όρους. Συναντάμε στο Άγιον Όρος χαριτωμένους αδελφούς μας, και αυτό είναι που αναπαύει και τους προσκυνητάς του Αγίου Όρους. Βέβαια όταν λέμε χαριτωμένους αδελφούς, δεν εννοούμε ανθρώπους που κάνουν θαύματα και σημεία, αλλά εννοούμε ανθρώπους που έχουν ειρήνη στην ψυχή τους, έχουν αγάπη και ταπείνωση. Στο διάστημα της «εικονικής» παραμονής μου στο Άγιον Όρος με αξίωσε ο Θεός να γνωρίσω χαριτωμένους ανθρώπους και να ωφεληθώ απ' αυτούς. Πρέπει να πω ότι οι μοναχοί του Αγίου Όρους, και μάλιστα αυτοί που έχουν κάνει πολυετή άσκηση, έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, τα όποια -τουλάχιστον σε μένα- έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι δεν έχουν καμία εκτίμηση στον εαυτό τους, δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη και υπόληψη στον εαυτό τους ότι έχουν αρετή. Έχουν πολλή άσκηση, πολύν αγώνα, αλλά πιστεύουν ότι δεν έχουν κάνει τίποτε, περιμένουν μόνον από το έλεος του Θεού να σωθούν.
Αναζητώντας την εσωτερική γαλήνη, οι αστέρες του Χόλυγουντ ταξιδεύουν στην Ανατολή και μυούνται στο διαλογισμό, στη γιόγκα και την πνευματική άσκηση. Εμείς δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Έχουμε δίπλα μας το δικό μας ιερό τόπο, όπου τα ανθρώπινα μέτρα καταργούνται. Μια εβδομάδα στο 'Αγιον Όρος, και μάλιστα την εσχατιά του, την Αθωνική Έρημο, είναι μια εμπειρία που πρέπει κανείς να ζήσει έστω και μία φορά στη ζωή του.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου διαπιστώνει κανείς ότι το Όρος σ' εντυπωσιάζει. Και στο τέλος, ο Άθως σου αποδεικνύει αυτό που ήθελες να δεις. Ότι παρά την ανθρώπινη αδυναμία, παρά την τυπολατρία και τον φανατισμό, παρά τις διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες, στο Άγιο Όρος, σε διάφορα μέρη σκορπισμένοι (και ίσως εκεί που δεν τους περιμένεις) υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν προσεγγίσει το Θεό.
Στις σελίδες του δεν ανιχνεύει κανείς μόνο το θαυμασμό του συγγραφέα για το φυσικό κάλλος και την αρχιτεκτονική του Αγίου Όρους, πράγμα που θα κατέτασσε το βιβλίο στο είδος του ταξιδιωτικού χρονικού, αλλά, ψηλαφίζει και την απόπειρα ενός "ετερόδοξου" χριστιανού να μαθητεύσει στο ορθόδοξο ήθος, όπως αυτό σαρκώνεται στον λειτουργικό πλούτο, στο ασκητικό πνεύμα, στην προσκύνηση των ιερών εικόνων και των αγίων λειψάνων και, κυρίως, στα πρόσωπα των -γνωστών ή αγνώστων- αγιορειτών που διατηρούν ζωντανή τη μακραίωνη παράδοση του αθωνικού μοναχισμού.
Μέσα από τις συνομιλίες του με τους πατέρες και μοναχούς διαπιστώνουμε για το πόσο σημαντική είναι η απλότητα των πράξεων και των λόγων μας μέσα στην ζωή μας, για την υπακοή, στην οποία πρέπει ν’ ασκούμαστε, και την υπομονή που πρέπει να κάνουμε. Παρακολουθώντας τους για ώρα εργαζόμενους και συζητητές θαυμάσαμε την αφοσίωση και την Πίστη τους, αλλά και εκτιμήσαμε -όσο μπορέσαμε- το έργο που επιτελείτε με το διακόνημα τους στη Μονή της μετανοίας του, που αποβαίνει σωτήριο...
“Αφήνω την αγάπη μου σαν φύλλα να πέσουν σιωπηλά στην γη... Ανέκφραστοι στοχασμοί μέσα στο περιβόλι της καρδιάς σου… Αναμένοντας την άνοιξη να ανθίσουν λουλούδια σαν την αμυγδαλιά... Μια καλημέρα στεφάνι να πλέξουν στον Ήλιο του καλοκαιριού σου πριν έρθει ο χειμώνας της μοναξιάς”
Ο ευσεβείς πόθος κάθε ανθρώπου για την απόλυτη πρόσβαση στο αιώνιως ζείν είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να ελπίζει κανείς…….είναι τόσο αφοπλιστική η αθωότητα αυτού του ονείρου που ο καθένας μας μπορεί ν΄ανέβει το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ που έχει μέσα του[1].
Μάιος 2008
[1] Εσύ καθορίζεις το υψόμετρο………………………….
Βουνό που ανοίγει μια χαρακιά στον ουρανό
Βουνό που οργώνει ανέμους και διασκορπίζει την ομίχλη
Το Άγιο Όρος δύει ανάμεσα σε βράχια και ερημητήρια
Το Άγιο Όρος κάθεται ανάμεσα σε πέτρες και λόφους
Μέχρι τα μάτια που τους εμφυτεύει την επιφάνεια της θάλασσας
Μέχρι τα χέρια να δείχνουν το φως το μαγευτικό(...)
Δρόμοι που αφήνουν σιωπή όπως η λέμφος από τα δέντρα
Σημάδια που αποσπούν από το παρελθόν μέλλον αβέβαιο.
Armando Romero (1944)
Το ταξίδι ενός προσκυνητή ή απλώς ενός περίεργου διαβάτη παίρνει διαστάσεις συχνά ανύποπτες, καθώς το απρόσμενα θεϊκό συναπαντάται στις απροσδιόριστες ατραπούς του Πνεύματος, που µε ανεκλάλητους στεναγμούς επιθυµεί να µας γνωρίσει την αγάπη του Θεού.
H κορυφή του Άθωνα υψώνεται μεγαλόπρεπη. Είναι σαν να παρακολουθεί συνεχώς ακούραστη τον επισκέπτη. Πολλές φορές το μονοπάτι από τη μία μονή στην άλλη γίνεται απότομο και κουραστικό. Ο προσκυνητής πρέπει να μη χάνει το θάρρος του και κυρίως να μη βιάζεται. Η αγριότητα του τοπίου, αντιμετωπίζεται με την εξασφάλιση των σωστών συντρόφων. Όμως η ομορφιά του τοπίου θα αποζημιώσει τον τολμηρό πεζοπόρο. Σε κάθε άνθρωπο μια επίσκεψη στο Άγιον Όρος αφήνει διαφορετικές εμπειρίες και εντυπώσεις. Εξαρτάται από το αν το επισκέπτεται με πρόθεση να γευθή λίγο από την πραγματική και αληθινή ζωή των μοναχών η απλά ως περίεργος εκδρομέας. Μέσα από το βιβλίο προσκυνηματική εκδρομή μετατρέπεται σε μια πνευματική περιήγηση.
Η Εκκλησία του Θεού πάντοτε είχε χαριτωμένους ανθρώπους. Αυτοί οι χαριτωμένοι άνθρωποι ήταν πάντοτε το άλας της γης. Αυτοί εχαρίτωναν τον κόσμο και έδιναν νόημα και χαρά και στον κόσμο και στην εποχή που ζούσαν. Αλλά και μετά την κοίμησί τους, με την Χάρι που έχουν, εξακολουθούν να παρηγορούν και να βοηθούν τους ανθρώπους.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λέγει, ότι η θεία Χάρις σκηνώνει πρώτα στις ψυχές των Αγίων και από τις ψυχές μεταδίδεται και στα σώματά τους και όταν κοιμηθούν, μένει στα λείψανά τους και στους τάφους τους και στις εικόνες τους και στους ναούς που είναι αφιερωμένοι σ' αυτούς. Είναι η Χάρις του Θεού που ενοικεί στα πρόσωπα των Αγίων και εν συνεχεία μένει και σε όλα αυτά που συνδέονται με τους Αγίους. Γι' αυτό εμείς οι Ορθόδοξοι προσκυνούμε τα άγια λείψανα, τις άγιες εικόνες, τους ιερούς ναούς. Διότι όλα αυτά είναι φορείς της Χάριτος του Θεού, που είχαν η Παναγία και οι Άγιοι. Τώρα έρχομαι στο συγκεκριμένο ερώτημα για τους χαριτωμένους ανθρώπους στο Άγιον Όρος. Θα ήθελα να πω ότι αυτό που είναι και δική μου εμπειρία, είναι και εμπειρία πολλών προσκυνητών του Αγίου Όρους. Συναντάμε στο Άγιον Όρος χαριτωμένους αδελφούς μας, και αυτό είναι που αναπαύει και τους προσκυνητάς του Αγίου Όρους. Βέβαια όταν λέμε χαριτωμένους αδελφούς, δεν εννοούμε ανθρώπους που κάνουν θαύματα και σημεία, αλλά εννοούμε ανθρώπους που έχουν ειρήνη στην ψυχή τους, έχουν αγάπη και ταπείνωση. Στο διάστημα της «εικονικής» παραμονής μου στο Άγιον Όρος με αξίωσε ο Θεός να γνωρίσω χαριτωμένους ανθρώπους και να ωφεληθώ απ' αυτούς. Πρέπει να πω ότι οι μοναχοί του Αγίου Όρους, και μάλιστα αυτοί που έχουν κάνει πολυετή άσκηση, έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, τα όποια -τουλάχιστον σε μένα- έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι δεν έχουν καμία εκτίμηση στον εαυτό τους, δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη και υπόληψη στον εαυτό τους ότι έχουν αρετή. Έχουν πολλή άσκηση, πολύν αγώνα, αλλά πιστεύουν ότι δεν έχουν κάνει τίποτε, περιμένουν μόνον από το έλεος του Θεού να σωθούν.
Αναζητώντας την εσωτερική γαλήνη, οι αστέρες του Χόλυγουντ ταξιδεύουν στην Ανατολή και μυούνται στο διαλογισμό, στη γιόγκα και την πνευματική άσκηση. Εμείς δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Έχουμε δίπλα μας το δικό μας ιερό τόπο, όπου τα ανθρώπινα μέτρα καταργούνται. Μια εβδομάδα στο 'Αγιον Όρος, και μάλιστα την εσχατιά του, την Αθωνική Έρημο, είναι μια εμπειρία που πρέπει κανείς να ζήσει έστω και μία φορά στη ζωή του.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου διαπιστώνει κανείς ότι το Όρος σ' εντυπωσιάζει. Και στο τέλος, ο Άθως σου αποδεικνύει αυτό που ήθελες να δεις. Ότι παρά την ανθρώπινη αδυναμία, παρά την τυπολατρία και τον φανατισμό, παρά τις διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες, στο Άγιο Όρος, σε διάφορα μέρη σκορπισμένοι (και ίσως εκεί που δεν τους περιμένεις) υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν προσεγγίσει το Θεό.
Στις σελίδες του δεν ανιχνεύει κανείς μόνο το θαυμασμό του συγγραφέα για το φυσικό κάλλος και την αρχιτεκτονική του Αγίου Όρους, πράγμα που θα κατέτασσε το βιβλίο στο είδος του ταξιδιωτικού χρονικού, αλλά, ψηλαφίζει και την απόπειρα ενός "ετερόδοξου" χριστιανού να μαθητεύσει στο ορθόδοξο ήθος, όπως αυτό σαρκώνεται στον λειτουργικό πλούτο, στο ασκητικό πνεύμα, στην προσκύνηση των ιερών εικόνων και των αγίων λειψάνων και, κυρίως, στα πρόσωπα των -γνωστών ή αγνώστων- αγιορειτών που διατηρούν ζωντανή τη μακραίωνη παράδοση του αθωνικού μοναχισμού.
Μέσα από τις συνομιλίες του με τους πατέρες και μοναχούς διαπιστώνουμε για το πόσο σημαντική είναι η απλότητα των πράξεων και των λόγων μας μέσα στην ζωή μας, για την υπακοή, στην οποία πρέπει ν’ ασκούμαστε, και την υπομονή που πρέπει να κάνουμε. Παρακολουθώντας τους για ώρα εργαζόμενους και συζητητές θαυμάσαμε την αφοσίωση και την Πίστη τους, αλλά και εκτιμήσαμε -όσο μπορέσαμε- το έργο που επιτελείτε με το διακόνημα τους στη Μονή της μετανοίας του, που αποβαίνει σωτήριο...
“Αφήνω την αγάπη μου σαν φύλλα να πέσουν σιωπηλά στην γη... Ανέκφραστοι στοχασμοί μέσα στο περιβόλι της καρδιάς σου… Αναμένοντας την άνοιξη να ανθίσουν λουλούδια σαν την αμυγδαλιά... Μια καλημέρα στεφάνι να πλέξουν στον Ήλιο του καλοκαιριού σου πριν έρθει ο χειμώνας της μοναξιάς”
Ο ευσεβείς πόθος κάθε ανθρώπου για την απόλυτη πρόσβαση στο αιώνιως ζείν είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να ελπίζει κανείς…….είναι τόσο αφοπλιστική η αθωότητα αυτού του ονείρου που ο καθένας μας μπορεί ν΄ανέβει το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ που έχει μέσα του[1].
Μάιος 2008
[1] Εσύ καθορίζεις το υψόμετρο………………………….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου